Chorobą ciała jest jego śmiertelność. Chorobą duszy, jej nieśmiertelność. Te sprzeczności romansują ze sobą we wspólnym tańcu, zwanym życiem. Obie powodują ból paradoksu… zwany bólem egzystencjalnym. Czy można uciec od neurotyzmu na cmentarzu? Nie wiem. Takiemu melancholikowi, jak ja na pewno trudniej. Wtedy powtarzam sobie, że mój lęk jest najbardziej znanym uczuciem ludzkości. Mijam nieznane mi twarze i wiem, że w zakamarkach ich serc te same pytania… Te same łzy i ten sam ból.

Płakać z płaczącymi jest najtrudniej, bo sami byśmy chcieli uciec od własnego bólu, a tu czeka jeszcze ten dodatkowy. Do kielicha goryczy dolewamy kroplę smutku naszej bezradności. Pozostaje BYĆ blisko. Tylko tyle… i aż tyle.

ps. nic mi nie jest, ot taką sobie pracę wybrałam…